دیوان منصوری

نقد و بررسی : دیوان منصوری

عرفان در لغت به معنای «شناختن» و در اصطلاح به ادراک خاصی اطلاق می‌شود که از راه تمرکز کردن به باطن نفس به دست می‌آید.
ما در کنار عرفان بودائی، هندی، یهودی، مسیحی و مانوی؛ عرفان اسلامی را داریم که می‌توان آن را معرفت و دانشی دانست که در برگیرنده عرفان نظری و عملی و متعارف ‌باشد؛ چرا که شهید مطهری تعریف «عارف» را از ابو علی سینا چنین آورده است: عارف ضمیر خود را از توجه به غیر خدا باز می‌دارد تا نور حق به آن بتابد.
برای حصول به این حق و حقیقت، نیازمند راهنمایی کسانی هستیم که به حق راه دارند و معصومین(علیهم السلام)نامیده می‌شوند.
«دیوان منصوری» با رویکردی عرفانی، اما به دور از تصوّف و با تمسّک به اهل بیت(علیهم السلام)، در برگیرنده مجموعه اشعار عرفانی دکتر اسماعیل منصوری لاریجانی است که در هشت فصل با عناوین: غزلیات، مثنوی، رباعیات، مثنوی کمیل، خمسه آل عشق، مثنوی محرّم، دو بیتی‌های محلی مازندرانی و نیایش‌ها تدوین یافته است.
از امتیازات این اثر می‌توان به اشعار عرفانی در باب اهل بیت(علیهم السلام) و مثنوی دعای کمیل اشاره کرد.